turned_in پیوند لثه و انواع آن

اگر اخیرا از دندانپزشک و یا دکتر لثه ( پریودنتیست ) خود شنیده اید که نیاز به پیوند لثه دارید، عصبی نشوید. جراحی لثه ترسناک تر از آن به نظر می آید که واقعا هست. پیوند لثه ممکن است برای محافظت از دندان ها از اثرات مخرب ناشی از عقب رفتن لثه، یا بهبود ظاهر و لبخند فرد لازم باشد.
عقب رفتن لثه فرایندی است که در آن بافت های اطراف دندان کنار رفته و بخش زیادی از دندان یا ریشه دندان نمایان می شود. این موضوع می تواند منجر به صدمه به استخوان پشتیبان دندان شود. عقب رفتگی لثه یک مشکل شایع دندان پزشکی است. بیماری پیشرفته لثه ۴% تا ۱۲% از بالغین را مبتلا کرده و اغلب تا وقتی که به مراحل بحرانی نرسد به آن توجه نمی شود.

بسیاری از مردم توجه نمی کنند که لثه هایشان در حال عقب رفتگی است چرا که فرایندی تدریجی است. با این حال، با گذشت زمان ریشه دندان نمایان شده می تواند نه تنها منظری زشت، بلکه حساسیت دندان به ویژه در هنگام خوردن غذاهای سرد و گرم را نیز ایجاد کند. در نهایت، اگر عقب رفتگی لثه درمان نشود، می تواند منجر به از دست دادن دندان شود. در فرایند ترمیم و جلوگیری از مشکلات بیشتر دندان، ممکن است پیوند بافت لثه لازم گردد.

پیوند بافت لثه

به طور معمول سه نوع مختلف از پیوند بافت لثه انجام می شود و انتخاب نوع آن بستگی به شرایط فرد و تشخیص دندانپزشک دارد. این سه روش پیوند عبارتند از:

پیوند بافت همبند Connective-tissue

رایج ترین روش مورد استفاده در درمان ریشه نمایان شده است. در این روش، یک فلپ از پوست سقف دهان فرد ( کام ) بریده شده و بافت زیر فلپ، به نام بافت همبند subepithelial، برداشته شده و به بافت لثه اطراف ریشه پیوند زده می شود. پس ازآنکه بافت همبند – پیوندی – از زیر فلپ پالاتال، برداشته شد، فلپ سرجایش دوخته می شود.

پیوند لثه آزاد Free gingival

شبیه به پیوند بافت همبند، در پیوند لثه آزاد نیز از بافت سقف دهان استفاده می شود. اما به جای ساخت یک فلپ و برداشتن بافت زیر لایه از آن، مقدار کمی از بافت به طور مستقیم از سقف دهان خارج می شود و پس از آن به لثه تحت درمان متصل می شود. این روش اغلب در افرادی که لثه نازکی دارند و به بافت اضافی برای بزرگ شدن لثه ها نیاز دارند، استفاده می شود.

پیوند پدیکل Pedicle

در این روش، به جای گرفتن بافت از کام، از لثه اطراف و یا نزدیک دندان نیازمند ترمیم، پیوند برداشته می شود. فلپ، یا ساقه، یک برش جزئی می خورد بگونه ایکه بخشی از آن در جای خود متصل باقی می ماند. سپس لثه به بالا یا پایین کشیده می شود تا ریشه نمایان شده را بپوشاند. این روش تنها در افرادی که مقدار زیادی از بافت لثه نزدیک دندان دارند انجام می شود.

برخی از دندانپزشکان و بیماران استفاده از گرافت از یک بانک بافت را به جای برداشتن ازسقف دهان ترجیح می دهند. گاهی اوقات برای تشویق توانایی طبیعی بدن برای رشد استخوان و بافت از پروتئین بافت های محرک استفاده می شود. دندانپزشک می تواند بهترین روش متناسب با شرایط بیمار را تعیین کند.